بررسی کاهش بهره دهی چاه های میدان گاز میعانی پارس جنوبی در اثر تشکیل توده میعانی نسبت به زمان

مخازن گاز میعانی یکی از پیچیده ترین رفتارها را در بین مخازن هیدروکربوری از خود نشان می دهند. یکی از مهمترین مسائلی که به بهره برداری صحیح از این مخازن کمک می نماید داشتن درک درستی از تشکیل توده میعانی و میزان تاثیر آن در کاهش بهره دهی مخازن گاز میعانی است. هدف اصلی در این پایان نامه، تعیین میزان کاهش بهره دهی در مخازن گاز میعانی در اثر تشکیل توده میعانی با گذشت زمان می باشد. لذا به منظور درک رفتار چاه و مخزن تحت شرایط جریانی مختلف، پس از ساخت مدل و اعتبار سنجی آن چاه با دو دبی بیست و پنجاه میلیون فوت مکعب در روز برای بازه های زمانی متفاوت از یک تا بیست سال جریان داده شد و در انتها برای مدت زمان 110 ساعت بسته شده و پاسخ های فشاری بدست آمده از زوایای مختلفی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصله به این مساله مهم دلالت دارند که در دبی های بالاتر کاهش بهره دهی زودتر رخ می دهد اما پس از افت فشار به زیر فشار شبنم در دبی های پایین تر شاهد کاهش بهره دهی بیشتری هستیم بطوریکه پس از تشکیل توده میعانی آثر پوسته نزدیک به دهانه چاه به سرعت تا 5 واحد کاهش می یابد. این پدیده که کاهش ضریب بهره دهی mmscfd/psi چاه حدود 2 mmscfd/psi 20 و حدود mmscfd 44 برای دبی 2 23 برای دبی 50 می باشد نشان دهنده شدت بیشتر اثر عدد موئینگی نسبت به پدیده اینرسی منفی می باشد. ضمن mmscfd آنکه در توده میعانی پس از تولید حالت پایداری مشاهده می شود که با مقایسه نمودارهای تغییرات اشباع نفت و برای سال های مختلف بوضوح قابل مشاهده است. لذا بر اساس این مشاهدات می توان چنین m(p) نمودار مشتق نتیجه گیری نمود که اولا در این میدان نگرانی از اثر غیر دارسی وجود نداشته بلکه حتی با دبی های بالاتر می توان به ضریب بهره دهی بیشتری نیز رسید .